Samedi 25 mai au matin, le projet de loi d’orientation et de programmation pour la « refondation » de l’école a été adopté en première lecture par le Sénat. Désormais il est obligatoire d’afficher  la devise de la République « liberté, égalité, fraternité » et le drapeau tricolore au fronton des établissements scolaires alors que dans le même temps, les écoles par immersion linguistique sont considérées comme non républicaines. « Tout ceci n’est pas du nationalisme » m’a indiqué François Bayrou ; mais alors qu’est-ce ?

En mai 1999, recebiái una gròssa letra del deputat Marcel Garouste, èra una prepausicion de lei sul tèma de las «langues régionales» (magnific document, jamai reviscolat), un mes aprèp lo meteis deputat votava l’article 2 de la constitucion républicana francesa: lo francés èra devengut lenga constitucionala, unica ! Alara que l’èra jà sense èstre escrit dins la constitucion dita republicana francesa. Se l’article 2 èra previst per empaurir l’emplec de l’anglés, es causa mancada (o sabèm en 2013), senon es estat emplegat sonque contra lo breton e l’occitan (Diwan e La Setmana, per considerar qu’es pas causa francesa). Donc èra plan un article de nacionalisme lingüistic, e podèm apondre qu’es un nacionalisme d’expansion parisenca, lo francés estent la sola lenga del poder parisenc, que fosquèsse del regime reial o republican, dempuèi 1470. Justament es aquesta data de 1470, qu’un Pierre Mauroy explicava coma essenciala per laRépublique française, per non pas aplicar una de las 110 prepausicions de François Mit’rand, aquò tanben es estat recordat aquesta setmana, en indicar que de las 110 prepausicions Pierre Mauroy, lo filh de regent republican, ne gausèt aplicar que 98, las lengas ditas de França èran encara oblidadas. E aquí i a pas jamai agut lo fren europèu, èrem en 1982 ! … Mas èra plan la memòria del netejament lingüistic engimbrat per Jules Ferry, que mestrejava la pensada del filh de regent republican, los « hussards » de la République française èran a l’òbra dincal cap dels socialistas (confusion entre alfabetizacion e francizacion), e èran aital non pas l’expression d’un socialisme universal (coma diguèron e los fan saber quitament ara, sense vergonha, en oblidar lo passat), mas coma un socialisme nacionalista francés, plan etiquetat d’esquèrra, veire l’extrèma-esquèrra pels autres militants d’esquèrra.

Ara, un parlament 2013 de la meteissa color qu’en 1999, installa un mesura administrativa aparentament natra, los mots «Liberté, Égalité, Fraternité» sul lindal de las escòlas dels pòbles serà una obligacion. Fautarà pus qu’aver una lei per castigar los qu’o fan pas dins las comunas de la sobeiranetat parisenca (car lo còst de l’installacion es pas de l’Estat, serà de las comunas), e aurèm aital un nacionalisme violent, de dominacion, d’expansion partidista ; un nacionalisme que còsta res a los que l’an votat e que fa pròva qu’ «ils sont nacionalistes», un nacionalisme d’expansion parisenca, pus gaire los representants de las populacions (la sindroma Enric III de Navarra). Per la libertat d’escriure aiçò en occitan, n’aurèm pas : LIBERTAT, EGALITAT, FRATERNITAT, al bordilhièr. Per l’egalitat de las lengas, Manolito Valse, lo sinistre socialista de l’interior, explica qu’i a ierarquia per las lengas en Iparralde e Corsega, e donc tanben en Martinica, en Goadelopa, La Réunion, Kanaki, Polinèsia francesa, Alsàcia, Lorrena, Flandras, Savòia, Bretanha, Peitavin e Santongés, e Occitània de Bordèu a Niça; aquò se sona apartheid lingüistic, capítol republican francés dedins l’Euròpa del XXIen sègle. E donc per la fraternitat republicana, sabèm ambe un pauc de recuol que n’aurèm pas, ambe los socialistas, sense que pels gais e las lesbianas, aquí dedins l’Estat francés es fòraquestion de pensar a una Égalité universala e que s’empleguèsse dins totas las lengas practicadas dedins l’exagòne, e per totas las populacions, tota la ciutadanetat (ensemble de las populacions tocat pel dreit votat a París).

Los «faux-culs» socialistas, o falsièrs que fan una politica de dreita nacionalista francesa, an de chança, la populacion en Occitània oblida aviat, e pas a vagadas, sempre. Aquò se podrà entendre. Mas que los satellits d’esquèrra (coma lo Partit Occitan) explícan, alara que lo parlament 2013 acaba de votar una lei de 1954 (Deixonne), aiçò coma una granda avançada per 2013 ! Es lo som de l’ipocrisia politica d’esquèrra, un avuglament esquerrista ; amai explica que lo movement occitanista, en 60 annadas, a grandit, mas a trabalhat per res ambe los socialistas, per arribar al poder e donar leis europèas a França, al XXIen sègle alara que zo demandèm -lo poder parisenc- pel poder turc per fin de dintrar dins l’Union Europèa.

Lo problèma per las lengas de França, es pus cap lo problèma socialista (aquí sabèm, non?), mas es que la dreita francesa, en Occitània, o endacòm mai, es cap sobre la linha del Quebèc, una lei 101 o quicòm semblant per salvar la lenga occitana, e las autras lengas menaçadas pel sistèma République française. Aquí totas las lengas en França, non francofòna, son amenaçadas, sèm plan dins l’Egalitat républicana, per çò qu’es de las amenaças, del militarisme francés. L’UNESCO explica que l’occitan es en dangièr, los socialistas ne fan la confirmacion nacionalista e expansionista francesas. Per la fraternitat lingüistica en République française o per la libertat lingüistica, veirèm per un autre sègle d’umanisme e de politicalhas parisencas.

Chronique de Jacme Delmas – Blog : , partenaire de Toulouse Infos