Au nom du patrimoine, plusieurs administrations ont une politique pour montrer ou va l’argent public. En général, il s’agit donc de valoriser les sommes investies dans les bâtiments, leur rénovation, mais aussi valoriser les animations qui les entourent, notamment au niveau musical. Mais quid de la langue occitane ? Malgré l’article 75-1 voté voilà trois années, aucune administration française ne propose ses propres valorisations, et l’oublie encore grandement même pour les jours spécialisés et européens …

Lo patrimòni de dimension variabla es la règla a Tolosa ; es un acte politic clar d’estremar l’occitan. La gestion la farga l’administracion, ambe un sistèma politic content d’aiçò.

Jordi Savall explica atanben lo contengut patrimonial de las musicas medievalas ; escriu alara : « Las institucions publícan l’obligacion de conservar la musica, de la meteissa faiçon que conservan los grands monuments istorics, los musèus … la musica es similara a un musèu, mas lo musèu es vivent. Los que la faguèron, lo compausitors, son mòrts. Es per aquesta rason que la devèm jogar nosauts. »

E quora la musica es interpretada ambe paraulas en lenga occitana ? E podèm parier fargar cançons sense musicas ? E nos pausar las questions de la lenga sense musica ?

La lenga ensenha sobre la populacion que l’emplegava, la lenga ensenha sus un biais de viure passat, e quitament son emplec o son abséncia d’emplec ensenha sus lo present. Aital la Toulouse Business School ensenha mai sus las elitas borgesas tolzanas que sus l’economia ; acostumada que son d’oblidar l’occitan, zo faguèron pels plasers dels poders politics franceses, e zo fan ara pel plaser dels poders financièrs anglo-americans, los lòbi dels economistas matematicians qu’especúlan sus l’esquitan de los que trabálhan. Aital un títol en francés aproximatiu e tolzan d’un article de premsa (comment on ouvre un mac do) ensenha mai sus la diglosia imposada sus l’esquina occitana pels poders franceses que non pas un tèxte administratiu, repetitiu e talament artificial, o quitament sus la politica d’una entrepresa mondializada ; dons una idèa suls problèmas que l’abandon de l’empelc de l’occitan farà sus la lenga imposada, lo francés mal escrit o mal ortografiat, non pas a causa de l’occitan, mas perqué l’occitan es estat oblidat.

La lenga occitana es donc un patrimòni oblidat per tot lo país tolzan, es resumat à mantunas linhas de subvencions a d’associacions dom-quichotescas, o a un clientelisme agradiu pel sistèma politic. L’occitan es aital artificialament portat per aquestas subvencions magrinèlas. Donc i a agut l’article 75-1 de la constitucion votat per una pietadosa majoritat politica nacionalista francesa, que fòra França explica que cal sosténer «la francofonia e la diversitat » e dedins lo territòri destrusís la diversitat … per exemple en oblidar l’occitan pendent la jornada del patrimòni.

Aquel patrimòni podriá èstre mai que tot emplegat a cada còp que se comunica institucionalament a Tolosa, sense remarca ni res, coma una aisina comuna de comunicacion ; l’occitan podriá èstre emplegat naturalament per l’administracion del Conselh General per notat las direccions suls panèus que lo CG finança jà, e que renovela regularament, a mendre còst segur !

L’occitan seriá vivent se la musica dita tradicionala èra ensenhada non pas dins institucions tecnocratica, mas dins ostal vivent e creatiu, e tanben dins aquel que se qualifica pas d’occitan a Tolosa, carrièra dels Toncs. L’occitan seriá vivent se a cada dintrada l’occitan èra ensenhada pertot, sense cap mestièr d’o demandar a l’administracion, coma lo modèl còrsa o pratica dempuèi 30 annadas. L’occitan seriá vivent se la basa de l’ensenhament dels professors èra per ensenhar una lenga, e l’argument modèrne per esnehar los parents, e non pas lo passat.

Lo còst de l’usança d’un patrimòni lingüistic es nul, se las populacions que son estadas castigadas per l’emplegar, son, al contrari, valorizada per l’emplegar, sense aver mestièr d’escriure aquestas linhas o sense manifestacion, o peticion de tot escantilh. E alara lo patrimòni lingüistic occitan seriá vivent coma la musica de Jordi Savall quora se pratica en concèrt o dins los conservatòris.

Pel moment, es l’Ostal d’Occitània que farà una jornada del patrimòni per la lenga occitana ; l’enjòc dels militants, e normalament dels futurs candidats a la comuna, serà de far sortir l’occitan de l’Ostal, car es un instrument patrimonial vivent e per totes/as. Atencion, sortir d’ Ostal, vòl pas dire a l’Ostal de fargar la politica lingüistica sense mejans que las subvencions pichonas. I a pas cap politic qu’a explicat a l’Opèra del Capitòli de fargar espectables sense subvencions comunalas. L’Opèra del Capitòli es una institucion de la comuna, de finançament de totes los Tolzans, que fosquèsse de lenga occitana o francesa, blanc o nègre, de religion musulmana o bodista, etc.

L’avantatge de l’occitan es qu’es mens car que l’Opèra del Capitòli, se l’Opèra del Capitòli l’emplega per sa comunicacion ; e podèm pensar que totas las institucions tolzanas aurián lo dever d’emplegar la lenga tolzana, un patrimòni en dangièr de crevar s’es pas emplegada.

Data importanta de reténer per tot ciutadan tolzan digne e tot foncionari de l’administracion comunala, e tot lo personal politic : 800E ANIVERSARI DE LA BATALHA DE MURÈTH ; pichon aplec simbolic per commemorar los 800 ans de la batalha, aplec 11 de setembre 2013 a las 11 oras del maitin, plaça de Gaulle, sièti de l’ancian Capitòli de Tolosa.

Serà aital legit tròçes « Canso de la Crosada » e s’explicarà a la premsa l’importança de la data istorica. Lo 12 de setembre al vrespe, convidacion a l’Ostal d’Occitània per una «milles et unes nuits» e donc per clavar los 14 e 15, jornada europèa del patrimòni a l’Ostal, a partir de 14 ora lo dissabte.

Chronique de Jacme Delmas – Blog : , partenaire de Toulouse Infos